وقتي يک خودشيفته، پير مي‌شود...

افرادي که از نظر رواني سالم تلقي مي‌شوند، معنايش اين است که شخصيت سالمي دارند و قادرند همه مراحل زندگي خود را به طور معمول و طبيعي طي کنند.
شخصيت‌هاي سالم مي‌دانند که چه رفتاري متناسب آنهاست و همواره با ثبات هستند و در عين با ثبات بودن، انعطاف‌پذير عمل مي‌کنند. کاملا معلوم است که قدرت مانور آنها چه‌قدر است و چه موضوعي براي‌شان خوشايند است و از چه موضوعي بدشان مي‌آيد. کساني که شخصيت‌هاي سالمي دارند رفتاري متناسب با سن و سال خود داشته و در روابط بين‌فردي و ارتباط با محيط خارج، خاصيت انطباق‌پذيري دارند. اما کساني که مبتلا به اختلال شخصيت هستند، معنايش اين است که شخصيت بيماري دارند. معني ندارد که بگوييم کسي با شخصيت است يا شخصيت بدي دارد، بلکه بايد بگوييم شخصيت فرد سالم است يا بيمار. به عنوان نمونه، کساني که شخصيت خودشيفته يا نارسيسيستيک دارند در سن 50 سالگي همانند يک نوجوان 15 ساله لباس مي‌پوشند و مانند او ورزش مي‌کنند؛ با اينکه ورزش‌هاي سنگين مخصوص جوان‌ها براي آنها مناسب نيست اما به اين شيوه مي‌خواهند بگويند من پير نيستم. اين افراد همواره ژست‌هاي خاصي مي‌گيرند و گمان مي‌کنند جذابيت و زيبايي منحصر به فردي دارند؛ در و ديوار خانه‌هاي‌شان پر از عکس‌هاي رخ و نيم‌رخ از خودشان است.
شايد در اولين برخورد با آنها فکر کنيد چه اعتماد به نفس بالايي دارند، اما اين طور نيست و اصلا برعکس است. آنها اگر يک تار موي سفيد يا يک چروک در چهره‌شان ببينند به هم مي‌ريزند. به وجود آمدن نشانه‌هاي پيري در اين افراد مساوي است با وقوع يک فاجعه. اين اشخاص دايما دنبال کشيدن پوست خود هستند و با مدل لباس نامناسب سن، جلب توجه مي‌کنند. آنها پيري يا حتي احساس پير شدن را دشمن خود مي‌دانند. در خانه‌شان انواع آينه‌ها را نصب مي‌کنند و مسحور چهره‌ خود مي‌شوند. معمولا با کساني دوست مي‌شوند که از آنها تعريف و تمجيد کنند و بگويند که تو چه‌قدر جوان و زيبايي! معمولا دوست‌هايي مي‌گيرند که بسيار زشت‌تر از او باشند تا وقتي در کنار آنها هستند چهره‌شان نمايان‌تر شود. البته اين مساله که در افراد بيمار و خود شيفته وجود دارد حالتي بيمارگونه است و نبايد احساس سرزندگي و جواني و نشاط که واقعا لازمه هر دوره سني است را با اين موضوع اشتباه بگيريد.
ورزش کردن و توجه به سلامت و زيبايي عادت‌هاي مناسبي است که مي‌تواند بر کيفيت زندگي هر کسي اثر مثبت بگذارد. امروزه حتي به سالمندان توصيه مي‌‌شود که براي رهايي از حس افسردگي، متناسب با سن و سال خود ورزش کنند؛ به تفريح و گردش با دوستان خود بروند و هر کاري که به آنها نشاط مي‌دهد، انجام دهند و قبول کنند که در سن 60، 70 سالگي هستند و در عين حال، اين سنين را معادل با فرسودگي و گوشه‌نشيني ندانند؛ بلکه برنامه‌ريزي کنند تا همواره از زندگي خود لذت ببرند و حتي اگر تنهايي آنها را مي‌آزارد، ازدواج کنند و بر اعتماد به نفس خود بيفزايند و افرادي که توانايي تشکيل يک خانواده را دارند حس خوشايندي را به خود هديه دهند.
منبع:www.salamat.com